Nauczanie problemowe (ang. Problem Based Learning, PBL) stawia ucznia w centrum całego procesu uczenia się. O ile na poziomie szkoły może wydawać się czymś wyjątkowym, o tyle na uczelni wyższej nauczanie problemowe powinno być (zawsze było?) podstawową metodą.
Nauczanie problemowe opiera się na współpracy grupowej - uniwersytet to wspólnota uczących i nauczanych, wspólnota zespołowego dochodzenia do prawdy i wiedzy. Bo czym zajmuje się nauka jak nie rozwiązywaniem problemów? Rozwiązania nie są znane z góry, do nich trzeba zespołowo dochodzić, w dyskusji oraz przez eksperymenty.
W nauczaniu problemowym przywiązuje się dużą wagę do refleksji poszczególnych uczestników na temat własnych doświadczeń, związanych z pracą nad problemem.
Nauczanie problemowe stawia studenta w centrum procesu przekazywania wiedzy i skłania go do samodzielnego poszukiwania rozwiązań. W swej istocie wdrażany jest student do poznawania i do metody naukowej. Rola nauczyciela zmienia się z autorytatywnego objaśniacza wiedzy na pomocnika w samodzielnym poszukiwaniu wiadomości.
Rolą wykładowcy w nauczaniu problemowym jest przygotowanie materiałów do dyskusji w gronie uczących się (lub wskazywanie ciekawych i nowych problemów wartych dyskusji i rozpoznania). Nauczyciel akademicki nakierowuje dyskusję na właściwe tory, zwraca uwagę na błędy w rozumowaniu i wskazuje dalsze źródła informacji. Czyli uczy metodologii poznania naukowego.
Edukacją jest wskazywanie i podpowiadanie sposobów zdobywania wiedzy zamiast szkolnego i tradycyjnego przekazywania wiedzy (wykład) i sprawdzania opanowania tej wiedzy. W nauczaniu problemowym zwraca się uwagę na praktyczne zastosowanie zdobywanej wiedzy co zwiększa motywację do dalszej nauki (samodzielnego poznawania).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz